Met de realisatie dat ik het niet meer aan mezelf (laat staan aan mijn pupkopers) zou kunnen verkopen dat ik een nestje raszuivere Ieren op de wereld zou zetten kwam de grote vraag: wat dan wel? Niet fokken was een reële optie. Ik heb 9 honden, de meeste nog jong, dus ik kom de komende 10 a 15 jaar nog wel door. Maar na zoveel verdieping in alle facetten van het fokken popelde ik ook wel om het geleerde in de praktijk te brengen. En we heten niet voor niets ‘From Gaia’s Den’, mijn ultieme wens was pups van Gaia. Iedereen die haar kent snapt dat volkomen. Dus eigenlijk werd mijn pad al snel helder: outcross. Maar dan de volgende grote vraag: met welk ras? De Ierse Wolfshond is een hond van formaat, dus een goed en vriendelijk karakter is wel belangrijk. Je wil ook geen zichtjager combineren met een hond die zelfstandig jaagt op reuk en die niet stopt tot hij zijn prooi te pakken heeft. En zo zijn er vanzelfsprekend meer punten waar je op wil letten. Het was duidelijk geworden uit de cursussen en studies dat een outcross buiten de eigen rasgroep of dezelfde kleur in de cirkel van Parker de grootste kans geeft op zo gezond mogelijke pups met zo min mogelijk kans op homozygote schadelijke genen op dezelfde plek in het DNA. Daarnaast wilde ik rekening houden met het concept plan van aanpak voor outcross van de NIWC en daardoor vielen de door hun genoemde rassen af, hoewel ik de Podenco een zeer interessante keuze vond. Op Facebook werd ik benaderd door W.O.L.F., the World of Lupine Foundation. Deze groep deelt mijn ideeën over fokken en genetische diversiteit en het idee was dat we wellicht wat voor elkaar konden betekenen. Met dit in mijn achterhoofd ging de zoektocht verder. Toen zag ik Eron voorbij komen op Facebook als beschikbare dekreu en hij bleek van AnneMarie van Krimpen te zijn, ik heb een vrij intensief contact gehad met AnneMarie omdat we beiden plannen hadden om de wereld van de kynologie ‘te verbeteren’. Zij is verbonden aan de stichting FGH en heeft grotendeels dezelfde droom als ik, een platform bieden voor mensen die de geestelijke en lichamelijke gezondheid van alle honden belangrijker vinden dan een FCI stamboom en shows winnen. Ik heb die droom wel een beetje losgelaten nadat ik erachter kwam dat geld, macht en ego echt heel, heel erg veel invloed hebben op de kynologie. Maar het is duidelijk dat er een steeds grotere beweging op gang komt richting diversiteit en outcross dus wie weet haak ik weer aan en richt ik me alleen op de positieve mensen die graag (meer) willen leren en bijdragen.

Maar goed, Eron! Een mooie verschijning. Ik heb AnneMarie benaderd of hij beschikbaar zou zijn voor outcross met de Ierse Wolfshond en ben kennis met hem gaan maken en heb het met AnneMarie besproken. En samen kwamen we tot de conclusie dat we deze match wel zagen zitten. Voor mij is toegevoegde waarde voor de Wolfhonden van W.O.L.F. een Oudduitse herder ook een goede match is. Middels Embark kunnen we in de gaten houden dat er geen verwantschap ontstaat in volgende generaties.

Zo beschrijft ze Eron:
Eron is een zwart/bruine (Black&Tan) Oudduitse Herder reu.
Oudduitse herders zijn Duitse herders, met een lange vacht en een rechte rug, steviger in bone dan de Duitse herders. Qua karakter zijn ze evenwichtiger, en minder scherp dan de Duitse herders.
Door hun rechte rug en stevige bone zijn ze een imposante verschijning.

Eron is een lieve reu die altijd een clown is geweest, met een sterke persoonlijkheid.
En wil altijd spelen. Hij is een echte charmeur bij de (honden)dames.
Door zijn imposante houding maakt hij indruk op iedereen, Eron is daardoor best een beetje arrogant, en dat laat hij wel blijken.(hij weet dat hij graag gezien mag worden). Een droomhond, een karaktervol type.

Eron zijn ouders zijn zwart/bruine Oudduitse herders, grootvaders zijn beide langstokhaar Duitse herders, grootmoeders zijn beide Oudduitse herders) geb. 22-02-2009 HD vrij ED vrij DM vrij Pennhipp is links 0,31/rechts 0,30 schofthoogte 67 cm

En zoals ze hem beschrijft, zo heb ik hem ook leren kennen. Dus de knoop werd doorgehakt en we besloten om samen dit avontuur aan te gaan. Er zijn op 8 en 9 juli 2 succesvolle natuurlijke dekkingen geweest nadat de Progesteron testen aangaven dat het tijdstip daar was. En toen het voor je gevoel lange wachten op dag 28 en de echo (godzijdank dragen honden maar 9 weken en geen 9 maanden…). Gaia is drachtig, maar we zagen niet heel veel vruchten, in ieder geval 2. Maar de dierenarts denkt dat er nog wel een paar meer zullen zijn. Ik overweeg om op week 6 nog een echo te laten doen. Dan is dag 35 achter de rug en kunnen de vruchten niet meer geresorbeerd worden. Dan weet ik of ze op dat moment nog steeds drachtig is. Dus het blijft nog even spannend of ze gaat voldragen en of er ten minste 1 teefje komt! Duimen zijn welkom 🙂